Drakensbergen & Lesotho

Beste lezers en lezeressen,

Zoals beloofd een stukje tekst over de reis van het voorbije weekend naar de Drakensbergen (een soort “uber Eifel”) en Lesotho (een soort Swaziland, zie vorige bericht).

De Drakensbergen ofwel Ukhahlamba – betekent zoveel als gevecht van speren - vormen niet alleen de grens tussen Zuid Afrika en Lesotho maar ook het decor voor Shaka Zulu, een film uit 1964, zie www.imdb.com, en ook het decor voor miljoenen ansichtkaarten van Zuid Afrika. Het is een gebied dat al duizenden jaren geleden werd bewoond door de San, een volk wiens bestaan door de komst van de Boers praktisch werd vernietigd. Het gebied is beroemd om zijn wandelmogelijkheden, die hebben we dan ook verkend op zaterdag. Op het programma stond een wandeltocht van een uurtje of 8 naar de zogenaamde Sentinel Peak, een van de hoogste toppen van het gebied. Onderdelen van deze wandeling waren onder andere een uur durende steile klim omhoog naar het plateau van de Sentinel Peak, aldaar een prachtig uitzicht op het zogenaamde Amphitheathre, een grote rotsformatie in de vorm van, je raadt het al, een Amphitheater, vervolgens een mooi stukje horizontaal door de sneeuw! naar de Tugela Falls, ‘s werelds 2e hoogste waterval, en tot slot een leip stukje omlaag door middel van een soort ijzeren touwladders maar dan dus van ijzer. Zie foto’s op http://www.mijnalbum.nl/Album=7MGNUSBU

Lesotho, spreek uit le-soo-too, is zoals gezegd een soort Swaziland, dat zoals eerder gezegd een soort Luxemburg is, maar dan met meer negers. Veel meer negers. Het wordt ook wel koninkrijk van de lucht genoemd, en is ontstaan toen alweer de Boers het inheemse volk, de Basotho, onder leiding van de legendarische koning Moshoeshoe de Grote, een soort Karel de Grote, op de vlucht deed slaan naar hogere dus veiligere gebieden. Na net zoals Swaziland een tijdje onder Brits bestuur te zijn geweest verkreeg het landje in 1960 zijn onafhankelijkheid. Overige noemenswaardige gebeurtenissen mbt de geschiedenis van het dwergstaatje op reuzenhoogte zijn dat in 1995 de toenmalige koning Moshoesho II met zijn 4WD van een “pad is afgesukkel” wat tot zijn dood leidde. Ook hier weer een groot percentage HIV geinfecteerden – 1/3 van de volwassen bevolking. Lesotho is net als de eerder genoemde Eifel bekend om zijn, hoe zal ik het zeggen, landelijk georienteerde samenleving. No offense Maarten en Katharina. Op zondag hebben we hier dan ook letterlijk en figuurlijk van mogen proeven, sommigen meer dan goed voor hen was.
Onderdeel van deze proeverij waren een korte wandeling door een Basotho dorp met een bezoek aan de lokale kroeg, waarbij de witte vlag buiten signaleert dat er bier te krijgen is. Bier is eigenlijk een groot woord, het betreft hier een melkachtig uitziende substantie dat het midden houdt tussen pannekoekbeslag en regenwater. Zo smaakte het volgens de proevers ook. Ook de plaatselijke huisarts werd bezocht. Huisarts zijn is hier een beetje hetzelfde als in Nederland, een beetje geneeskunde en een beetje geneeskunst, maar wat hier anders gedaan wordt is dat er voordat er met de patient gepraat wordt, een soort van joint rookt (een of andere wortel wordt opgebrand en de huisarts/medicijnman raakt hierdoor in trance waardoor communicatie met de voorvaderen van de patient, die weten wat de patient mankeert, mogelijk wordt). Apart. Ook hier geld, zie foto’s op http://www.mijnalbum.nl/Album=7MGNUSBU

Ondanks dat het lijkt of het maar een uurtje duurde, was het toen weer tijd voor de terugreis. Aangekomen bij het beekje onderaan de helling waar onze bus op de heenreis een olielek opliep, dat weer vakkundig werd gerepareerd, dacht en zei ik tegen de gids dat het misschien handig zou zijn als alle 16 passagiers uit zouden stappen omdat dat toch al gauw een tonnetje scheelt. Ik had het nog niet uitgesproken of de andere bus, die al voor ons de helling aan het opkruipen was, begon fijntjes achteruit te glijden en overschreed zo alras de rand van de weg waaraan een ongeveer 25 meter diepe steile afgrond grensde. Het zag er uit dat het busje enkele koprolletjes zou gaan maken maar een door toeval op de juiste plek aanwezig zijnde Steen bracht redding. Behulpzaam als we zijn rende iedereen het bergje op naar het andere busje, waar mensen druk doende waren middels de opengeschoven raampjes de veilige weg probeerden te bereiken. Het leek wel uit een film geknipt, toen iedereen er veilig uit was schoof de bus nog een metertje verder de helling af. Het ding wilde maar niet naar beneden donderen dus ik stond voor niks met mijn camera in de aanslag. Gelukkig gebeurde dit alles maar op een ongeveer 2.5 kilometer afstand van de grenspost, de politie was dus gauw gehaald. Bewapend met machinegeweren (anders is er de dag erna niks meer over van de auto) bewaakten de arm der wet de plaats des onheils, de onfortuinlijke passagiers mochten met de politie jeeps terug rijden.

De dag erna nog een klein wandelingetje om het hotel heen gemaakt ter ontspanning van lichaam en geest en toen huiswaarts gekeerd naar mijn inmiddels thuisstad geworden Pretoria. Gisteren natuurlijk het voetbal, alweer gewonnen, het EK 88 gevoel begint nu toch echt te borrelen.

Omdat dit weekend de helft van de hier 15 aanwezige Nederlanders naar huis zal gaan is er vanwege laatste keer uitgaan en mensen wegbrengen geen weekend gepland. Aan de andere kant komen er natuurlijk weer verse troepen, dus kunnen we daar weer mee op pad.

Overigens bedankt voor de mooie reacties en emails, tot de volgende keer maar weer!